Time to say goodbye!

Toch slaapt dat wel lekker hoor, je eigen bed. Wat dan weer een beetje jammer was, was dat er vanmorgen geen uitgebreid ontbijtbuffet op me stond te wachten.

Even kort een beetje uitgeslapen, wat aan de video-analyses verder gewerkt. We hebben zoveelgefilmddat ik daar nog wel een paar daagjes zoet mee zal zijn, maar het is de moeite meer danwaard.

Dan is het zo al weer tijd om richting zwembad te gaan vertrekken. Iedereen ziet er al weer een beetjefruitigeruit dan we ze gisteren achter hebben gelaten. Sommige staan uitgebreid te vertellenover hoe lekker ze vertroeteld zijn thuis met bijvoorbeeld een ontbijtje op bed. Ik ben jaloers!

Dan is het tijd om het bad in te duiken. De andere groepen hebben nog een lekkere uitzwemtraining. Bij Marco wordt er nog wat gefilmd en worden de beelden meteen teruggekeken. Er wordt afgesloten met een leuke estafette. De nummers 1 krijgen een t-shirt aan en dat moet overgegeven worden aan de overzijde aan nummer 2, die het weer moet aantrekken voor die mag gaan zwemmen. Het klinkt niet heel erg ingewikkeld, maar zo’n nat shirt plakt aan alle kanten en werkt echt voor geen meter mee.

De verschillende groepen ontwikkelen verschillende tactieken en langzaam maar zeker worden ze er een beetje beter in. Wij genieten in ieder geval terwijl we hoog en droog vanaf de kant toekijken.

Voor mijn groep is het nog even hard werken. Wanneer ze nog een oud racepak hebben welke nog past wordt daarin gezwommen, anders in een strak trainingsbadpak. Wij gaan wat race-simulaties doen. Iedereen zwemt maximaal 3x een raceafstand op maximale snelheid. Ondanks de lichte vermoeidheid van de afgelopen dagen wordt er erg hard gezwommen. Ik ben dan ook zeer tevreden over de resultaten.

Na de training is er nog een ijsje voor iedereen en dan is het echt tijd om afscheid te gaan nemen van elkaar. Nog even een dagje bijkomen morgen en dan begint alles maandag weer.

Ik weet zeker dat ik namens alle trainers en begeleiders praat als ik alle zwemmers bedank voor de goede inzet en deenormegezelligheid van afgelopen week. Op hier en daarwatkattenkwaadnazijn er echt blij met hoe iedereen zich gedragen heeft. Ook de buschauffeur was onder de indruk van jullie.

Maar, en dat moet ook gezegd worden, er is één ding waar we wel behoorlijk teleurgesteld over zijn. En wanneer we een volgende keer met iedereen op zo’n kamp gaan, verwachten we daar ook echt wel beterschap in. Het niveau van het “stiekem” overlopen van de kids was echt ver onder de maat. Van het stiekem was eigenlijk weinig sprake. Plannen werden super onhandig gesmeden, met begeleiding binnen een meter afstand die alles konden horen. Loop je ’s avonds over de gang, steekt er ergens een slipper tussen de deur zodat deze geen lawaai maakt en niet in het slot valt. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Als trainers waren we het al heel snel met elkaar eens. Toen wij een stuk jonger waren, waren we hier echt veel beter in en ook een stuk creatiever en inventiever mee. Misschien dat we hier tijdens de trainingen het komende jaar toch ook maar iets van extra aandacht aan moeten besteden...

Het zit er voorlopig weer op jongens, maar gelukkig hebben we de foto’s en een hele berg leuke herinneringen nog.

Inpakken en wegwezen, met grote tegenzin...

Voor je het weet is de week al weer voorbij en gaan we al weer richting huis!

Vrijdagmorgen stond de wekker extra vroeg. Omdat we na het ontbijt en voor de training ook moesten uitchecken, startte de landtraining om 6 uur. Nog een keer proberen dat lijf wat los te krijgen.

Nadat de lijven wat los waren, was het tijd om de stembanden los te maken, want we er waren er twee jarig! Ook Xeanne en Plato zijn nu 11 jaar! De kok had het in de gaten en heeft snel wat leuk en lekkers voor ze klaargemaakt wat ze bij het ontbijt krijgen.

Miranda gaat vandaag niet meer mee naar het zwembad, maar gaat al vroeg op de trein terug naar huis. Ze heeft een gezellig familieweekeinde op Texel en wil daar graag vandaag de laatste boot nog halen. Ze wordt dan ook door iedereen even uitgezwaaid.

Na het ontbijt moeten de kamers leeg en schoon en er moeten vooral her en der wat ramen flink open... De bedden worden weer afgehaald, alle kwijtgeraakte sleutels komen ook vanzelf weer boven water en de stress van de telefoon die kwijt raakt is ook snel weer opgelost. Dit ging soepeler dan verwacht!

Op tijd zitten we bepakt en bezakt weer in de bus voor een laatste ritje naar het zwembad. Nog één keer die schoenen al uit in de gang, nog één keer vriendelijk aan het badpersoneel vragen of het licht aan mag. Dat doen we al de hele week. Hij doet ook heel lief het licht aan, alleen merken wij daar steeds niets van. Het blijft een beetje een donker hol, maar we hebber er toch ook prima kunnen zwemmen de afgelopen dagen.

Ook deze laatste training hier verloopt prima. De laatste korte Duitse racejes worden gezwommen. Er wordt in de baan met vrijzwemmers af en toe wat gemopperd dat ik de zwemmers te luidruchtig aanmoedig, zelfs zonder de gehoorapparaten in. Het is maar 2x 100 meter, dus met een paar minuten keert de rust voor hen weer terug.

Na de training gaan we lekker een wandelen en uitwaaien in Park Sanssouci hier in Potsdam, door ons omgedoopt tot “het park zonder spa rood”. Het is een geweldig mooi park met enorme tuinen rond mooie paleizen. Je hebt bijna het idee dat we bij Versailles zijn.

De zon is voor het eerst strak blauw en het is dan ook lekker genieten in het zonnetje. De herfst begint heerlijk in te treden en de bomen hebben dan ook de meest mooie kleuren. Na een uurtje, iets eerder dan gepland, verzamelen we ons voor een groepsfoto op de trappen van een van de paleizen. Omdat 3 zwemmers naar een van de andere paleizen zijn gewandeld, komen ze net even te laat aan ontbreken ze op de foto, maar we shoppen ze er ergens deze week nog wel tussen.

Na de frisse neus is het tijd om de bus weer in te stappen enhuiswaartste keren. Sommige kunnen nietwachten op paps en mams straks weer in de armen te sluiten!

We stoppen om te eten op dezelfde plaats als op de heenreis, nu alleen niet bij de koffiebar en het tankstation maar bij de grote gele M. Er staan wat dingen op het menu die we in Nederlands niet kennen, dus een enkele dare-devil probeert iets nieuws, niet altijd met groot succes. Als we rustig om ons heen zitten te kijken, zien we dat een aantal van onze mannen buiten heerlijk in de zandbak zitten te spelen. We proberen dichterbij te sluipen voor een foto, wat ongeveer lukt. Zodra ze ons zien, schiet iedereen natuurlijk direct in de “wij zijn te stoer voor de zandbak”pose, maar stiekem hadden ze behoorlijk wat plezier met elkaar.

Nadat de buikjes vol waren en de blazen weer leeg was het tijd om voor de laatste keer de bus terug in te kruipen. We hadden een DVD bij met de documentaire van Missy Franklin. Ik reed met Hans achter de bus aan en omdat het buiten inmiddels donker was geworden konden we bijna meekijken. De achterbank vierde echter een eigen feestje. Er werd volop gedanst en weinig stilgezeten.

Wat eerder dan gepland kwamen we weer terug op het stationsplein. De reis en de files waren enorm meegevallen. De ene ouder krijgt een dikke knuffel, de andere alleen een “ik ben te oud voor een knuffel”-groet. Iedereen is moe maar voldaan en gaat zo lekker slapen. Op zaterdag sluiten we het kamp nog af met een training in de Wasbeek, maar eerst even de uurtjes inhalen en lekker in ons eigen bed.

Nog een heerlijk dagje Berlijn te gaan

Gisteren was hij er niet, maar vandaag heeft hij het dubbel en dwars goedgemaakt. Matthijs meldde zich vanmorgen als een van de eersten!

Langzaam maar zeker beginnen ze wat meer te piepen en te kraken. De buikspieren schreeuwen om wat ontspanning. De kamer van de mannen heeft zich vanmorgen flink verslapen, maar er is geen ontkomen aan. Een flinke bons op de deur en binnen 2 minuten liggen ze allemaal, al dan niet in sport outfit op de matjes.

De verschillende oefeningen worden netjes uitgevoerd, de lijven worden langzaam maar zeker wakker en na een Zonnegroet of 3 wordt het al snel tijd voor het ontbijt. Hoe meer ze vermoeid raken, hoe minder zin ze soms hebben in eten, maar ik moet zeggen dat ze flink zitten te smikkelen.

Allemaal de bus weer in, op naar de training. Bij Marco vandaag op het programma een 6x100 op tijd. Het hoefde niet hard, maar ze moesten proberen om alle keren precies even hard te zwemmen en dat is een hele klus. Milou en Plato kregen het toch voor elkaar om tussen de 6 verschillende tijden maximaal 1 seconde verschil te hebben! Daarna hebben ze nog wat banen wisselslag gezwommen waarbij ze moesten tellen hoeveel slagen er per baan gemaakt werden.

Bij Iris en Miranda was het natuurlijk de vraag of het goed zou komen met de onderwaterfases. Nou, daar waren de dames heel duidelijk in, daar waar het gisteren met het oefenen heel erg goed ging, waren ze vandaag weer “even”vergeten dat ze er op gingen letten! De 200 Vrij bij het inzwemmen moest dan ook opnieuw. Er werd even gedreigd met een 200 Vlinder, maar nadat iedereen beterschap gezworen had, mocht het toch nog een keer in Borstcrawl.

Sjoerd heeft zijn zwemmers ook laten werken aan slaglengte. Per 50 meter moesten er 2 punten minder gescoord worden. Opdracht was om per 50 meter hard te zwemmen, maar met zo min mogelijk slagen. Aan het einde van de baan telde je dan je secondes bij je aantal slagen op en je puntentotaal moest dan zo laag mogelijk worden. Die je dat dan door 2 seconden harder te zwemmer met misschien een slag meer. Of wil je bijvoorbeeld juist 2 slagen minder maken en een seconde langzamer zwemmen? Meten (proberen) is weten. Voor iedereen bleek het anders te zijn.

Net als dinsdag hebben wij ons beziggehouden met lichaamsspanningsoefeningen. Dit keer op de rug en met een beker drinken op de kop. Daarna hebben we, na even kort racen, ons weer gefocust op keerpunten.

Snel weer omkleden, gelukkig iets minder rap dan gister, en hop weer naar Berlijn. Nieuwe routes, wilde plannen, we hebben er allemaal weer enorm veel zin in!

Dit keer stopt de bus ergens anders in de stad. Weer bij de metro, maar nu bij de Zoologische Garten. We verspreiden ons weer door de metro tunnels en ieder groepje gaat enthousiast op pad.

De jongste jongens begonnen vandaag in het techniekmuseum. De meiden hadden het dinsdag al naar hun zin gehad in het museum, kun je nagaan hoeveel de jongens daarvan genoten hebben! Ze waren er niet weg te slaan. Na een uur of twee moesten ze toch door voor de rest van de tour, maar dat was met enig pijn in het hart.

Op de Kurfürstendamm werden snel wat pizzapunten naar binnen gewerkt om daarna een afgebrokkelde kerk te gaan bezoeken. Wederom flink gewandeld, vergezeld door een hoor vrolijk gezang en een heerlijk potje stoeien. De meeste indruk maakten misschien nog wel de etalages van de dure winkelstraat! Horloges van wel 40.000 Euro, die kun je maar beter niet laten slingeren.

De jongste meiden vroegen zich bij de eerste stap richting metro meteen af hoe lang het nog ging duren voordat ze mochten gaan shoppen voor souvenirs. Het geld brandde gaten in de zakken! Even geduld nog dames, eerst wat cultuur snuiven.

Van de Brandenburger Tor naar het Holocaust Memorial, via Unter den Linden de Berliner Dom naar Alexander Platz voor een echte Hotdog! Nee, geen Bradwurst, ook geen Currywurst, maar lekker Amerikaans! In de tussentijd werden de souvenirtjes ingeslagen en kon men weer op pad. Op naar de gedenkplaats van de Muur. De dametjes waren erg onder de indruk van de historie van de locatie. De borden werden allemaal van voor naar achter en weer terug gelezen.

Er lag een soort gastenboek waar iedereen heel graag in wilde schrijven. Terwijl ze langs het monument liepen van waar de muur had gestaan werd door Zoë gevraagd of ze nu langs de Oost- of de Westkant van de Muur liepen. Het bleek de Oostkant te zijn. “Dus dan lopen we nu aan de kant waar de mensen geen vrijheid hadden en waar de mensen het echt zwaar hadden?” Dat klopte inderdaad. Al snel waren ze het er over eens dat ze de oversteek wilden maken en aan de kant van de vrijheid wilden lopen. Maar ook nu was de mogelijkheid tot het maken van die oversteek er niet zomaar even, al waren de omstandigheden verder absoluut niet vergelijkbaar.

De middelste groep is begonnen op de gedenkplaats van de Muur, ook deze groep was behoorlijk onder de indruk van wat ze zagen en hoorden. Het drong nu pas echt tot ze door wat er hier allemaal was gebeurd.

Met de metro door naar het volgende punt. En je moet toch wat in zo’n wagon en we zijn op trainingskamp, dus Miranda en Iris hebben de groep aangezet tot lichaamsspanningsoefeningen. Gelukkig kwam Alexander Platz snel in zicht en kon men zich storten op de lunch. Op het plein en de omgeving was een hoop gezelligheid. Verschillende straatmuzikanten waarvan genoten werd.

Nog een mooie wandeling langs de Eastside Gallery. Mooi om te zien, soms wel jammer om te zien dat de mooie kunstwerken weer beklad worden door nieuwer graffiti. Na een vermoeiende dag weer terug naar de metro en op zoek naar de bus.

Een aantal meiden was zo moe, dat ze erg blij waren om te kunnen zitten in de metro. Toen een paar haltes later twee wat oudere echtparen de metro instapten, verzuchtte een van de dames dan ook “ohhh nou moeten we zeker weer opstaan”. Maar een van de twee dames op leeftijd stelde haar al heel snel gerust “nee hoor, wij kunnen prima blijven staan”, in strak Hollands. De hoeveelheid tinten rood en paars van schaamte die volgden waren niet op een hand te tellen en excuses volgden snel.

Zoals je bij de foto’s terug kunt zien, heeft ook deze groep de tijd gehad om te shoppen...

Ook de oudste groep heeft weer flink de pas erin gehad. Na veel van de eerder al genoemde culturele bezienswaardigheden was het voor deze groep ook even tijd om te shoppen. De flink deel van de middag is dan ook doorgebracht in de Berliner Mall.

In het midden van het winkelcentrum lag een grote runway klaar voor een modeshow. Toen ze zich om 15:45 weer moesten gaan verzamelen voor vertrek werden net de laatste outfits geshowd. Een iemand kon zich niet echt inhouden en nadat de laatste modellen hun rondjes gelopen hadden, sprong deze ook onder begeleiding van de DJ’s op het podium en de runway om de kunsten te showen. Uiteraard onder luid gejoel van de groep en applaus van de overige belangstellenden.

Moe maar voldaan zat iedereen weer behoorlijk op tijd in de bus. Nog even bijkomen en dan weer aanschuiven voor het diner. Voor vanavond rijst met kalkoen op het menu!

Nu even lekker de beentjes omhoog. Morgen al weer de laatste dag hier.

Potsdammer Sportdag!

En voor je het weet is het weer 6 uur en begint dat ding weer te rinkelen. Ben wel benieuwd hoe fris en fruitig iedereen nog beweegt na de behoorlijke inspanning van de landtraining van gisteravond. Even een snel doucheje en een kopje koffie zou ook niet zo heel veel kwaad kunnen.

Wanneer ik om 6:20 uur beneden kom, zit eigenlijk bijna iedereen al weer klaar voor de eerste training van de dag. Op de vraag hoe iedereen zich voelt wordt heel positief gereageerd, dus de sessie van gisteren is goed verwerkt. Spierpijn volgt voor een enkeling vermoedelijk morgen...

Even wachten tot de laatste zwemmers ook aan komen sjokken en dan kunnen we beginnen. Matthijs had gisteren aangegeven vanmorgen mee te willen doen met de landtraining, maar hij ligt vermoedelijk nog lekker een oor. De rest van de dag dopen we hem om tot Sjaak. Sjaak Afhaak om precies te zijn.

Nadat de lijven goed los gemaakt zijn en lekker opgewarmd, begint men hier en daar te knorren. Hoewel de spierpijn nog even op zich laat wachten, merken de magen al wel dat er gisteren nog een pittig setje is uitgevoerd.

Snel door dus naar het ontbijt, de tassen inpakken en dan weer op naar het zwembad. Na de zwemsessie vandaag gaan we meteen door naar de sportschool voor wat Cardio, Zumba en Spinning dus er moet even goed nagedacht worden over wat er allemaal mee moet.

Wanneer we in de bus zitten controleren we allemaal even of de buurman er ook weer is. Aanvullend wordt er ook even gecontroleerd of je achter en voor buren er ook zijn en dan kunnen we er vandoor.

De trouwe vroege vogels liggen weer in het bad, maar ze begrijpen nu dat we een aantal banen gehuurd hebben en ze schuiven netjes naar de nog vrije banen, uiteraard her en der met een goed Duits potje gemopper.

De groepen zoeken allemaal weer de juiste baan op, de meesten zwemmen vandaag in een andere baan dan gisteren. Zo komt iedere groep een keer langs de rand van het bad. Vandaag de groep van Sjoerd en Miquel die langs de kant zwemt. Daar wordt er vandaag hard gewerkt aan vlindertechniek en daarna aan de schoolslag keerpunten. Die moeten de training van hun leven hebben gehad...

De groep van Ronald en mij houdt zich vandaag bezig met ademhaling en starten. De meeste zwemmers hebben hier de filmpjes al teruggekeken die we in de Wasbeek hebben gemaakt en weten waar er verbeteringen doorgevoerd kunnen worden. Hard aan het werk dus. Wij filmen weer, zodat we kunnen zien of de aanwijzingen en de oefeningen ook effect hebben gehad. Daar heb ik eigenlijk wel alle vertrouwen in! Er wordt serieus gewerkt.

Miranda en Iris hebben de kids vanmorgen zelf een kilometer in laten zwemmen. Toch lastig als je dan ineens zelf mag bedenken wat je gaat doen. Daarna hebben ze de rest van de training hard gewerkt aan de keerpunten. Het ging zo goed dat de deal is gesloten om de rest van het kamp (en natuurlijk alle trainingen daarna) na ieder keerpunt een onderwaterfase volgt. Top deal dus! Ben benieuwd naar de tegenprestatie wanneer iemand het toch nog even vergeet, maar misschien weten we daar morgen al wel het antwoord op, of zal het ze gaan lukken?

Marco, Else Maj en Koen hebben de kids hard aan school laten werken. Denk je dat het vakantie is, krijg je dat ook nog, Schoolslag! Gelukkig bleken ze het allemaal nog niet verleerd. Marco was trots op de stroomlijnresultaten en de zwemmers werden dan ook beloond met nog een paar leuke startjes.

Na de training is het in volle vaart naar de sportschool. We hebben een halfuur om om te kleden en de “reis” van 10 minuten af te leggen. De meesten trekken in het bad dus alvast de sportkleren aan, met een lange broek en/of trui er overheen. Buiten, midden in een plas, bedenken ze zich dan dat het misschien handiger geweest was om de binnenschoenen niet buiten aan te doen...

De helft van de groep gaat boven aan de slag met Zumba. Vooral de meiden waren erg enthousiast. De boys hadden een beetje aansporing nodig, maar de meiden brachten het zo enthousiast dat er geen ontkomen aan was. Ook de boys dus overstag en vol aan de bak. De prijs voor beste inzet ging naar Ronald, die zich vol overgave op de Zumba stortte.

Het meisje van de begeleiding had tot vandaag nog nooit jongens in de Zuma klas gehad, maar wil na vandaag nooit meer anders. Ook in de groepen daarna werd door iedereen enthousiast meegedaan en vooral de mannen bleken over hele soepele heupjes te beschikken! Yente en Elise V waren een beetje teleurgesteld in hun eigen vermogen om de heupen los te gooien, riepen ze met een grote glimlach op het gezicht.

Beneden zijn er 9 Spinning fietsen. Niet iedereen kan dus meedoen, maar omdat we tijd hebben om 1x te wisselen, zijn er 18 geluksvogels. Of ze zich achteraf ook nog een geluksvogel voelden valt te betwijfelen. Is er geen spinning fiets bemachtigd, gaan ze zich vermaken op de cardio apparaten, uiteraard ook onder begeleiding. De ene op een cross-trainer, de ander op een roei-apparaat. Er staat genoeg en er kan regelmatig gewisseld en geruild worden.

De instructrice bij de spinning heeft inmiddels goed begrepen dat het hele fitte sporters zijn en gooit de zweep er goed overheen. Opgeven is geen optie en de klok een minuut of 20 naar voren kijken blijkt ook niet effectief. Dan maar even doorzetten.

Rond de fietsen vormen zich langzaam maar zeker wat plasjes vocht. Het laatste nummer is aangebroken. Deze duurt maar een minuut of 7 wordt heel vrolijk uitgelegd. “Eerst moet er 3x kort op een extreem hoog tempo de pedalen rond, de laatste 2 minuten gaat dan het tempo omlaag, maar gaan we steil een berg op”. Er gaat een wat angstig gefluister de zaal rond, “zei ze nou BERG!?!?!....”gevolgd door een flinke zucht. Ze geven zich over aan wat komen gaat en geven zich volledig.

Na 7 minuten is er voldoende zweet verzameld om de KTS mee te kunnen vullen. Er volgt nog een korte cooling-down en dan mogen ze goed afgemat weer terug de bus in. Op naar de lunch.

Er blijkt een lekkere warme lunch klaar te staan met een soort lasagne, maar dan met van die wokkel-pasta. Daarnaast waren er vegetarische “kip” nuggets. Hoewel niet iedereen vrolijk keek naar met name de bak met pasta wisten de meesten niet hoe snel ze nog een keer in de rij konden gaan staan voor een extra bord vol. En een beetje extra kan ook geen kwaad met alle sport van vanmorgen achter de rug en nog een flinke wandeling door het park en een super gezellig potje bowlen voor de boeg!

Na de lunch zijn we lekker gaan wandelen in het park Babelberg. Mooi langs het water met mooie kasteeltjes. Even lekker een frisse neus halen en en passant en hellinkje trekkend. Gedurende de wandeling kwam her en der de competitiedrang weer wat boven drijven en werden er wat weddenschapjes voor het bowlen afgesloten.

Voor de moeders (en vaders) die straks thuis de was gaan draaien, dat extra paar sokken hoort in de tas. Bij het bowlen hier hebben ze namelijk een hele leuke actie tegen vuile stink schoenen. Iedereen krijgt bij binnenkomst een schoon paar sokken cadeau, wat ze ook mee naar huis mogen nemen! Allemaal leuke kleuren!

Miranda Nijenhuis had de eerste Strike te pakken en bleek ook in de rest van het potje lastig te verslaan. Maar de hoogste score van de dag kwam op naam te staan van Iris. Die heeft vandaag het baanrecord goot-gooien gebroken!

Iedereen ging met een grote glimlach weer terug de bus in. Even lekker een uurtje of 2 hangen in het hotel voor het avondeten weer opgediend wordt. Een enkeling komt even een start- of keerpunt analyse kijken, anderen doen even een middagdutje, maar vooral in de lobby is het gezellig. Er worden dobbelspelletjes gespeeld en wilde verhalen uitgewisseld.

Zo lekker gaan eten. Vanavond voor een aantal nog even een uitdagende landtraining en daarna allemaal lekker gaan slapen.

Morgen weer een leuke dag Berlijn voor de boeg!

Berlijn

Wie verzint er nou zoiets! Landtraining om 6:30 uur...

Ik moet eerlijk bekennen, het viel me 100% mee. Toen ik rond 6:20 beneden kwam zat eigenlijk iedereen al in zijn sport-outfit in de lobby te wachten.

Omdat we geen eigen grote ruimte hebben, werden de oefeningen netjes in de gang uitgevoerd. In alle rust worden de oefeningen uitgevoerd zonder de rest van de gasten wakker te maken. Het enige geluid wat je af en toe hoort, komt van een knakkend gewrichtje of werveltje vaak gevolgd door een heerlijke zucht.
Gelukkig is de gang voorzien van sfeerverlichting. Iedere 30 seconden gaat het licht automatisch uit en moet Ronald of ik weer een tik op de schakelaar geven. Ook voor ons is er dus geen ontkomen aan die ochtendgymnastiek!

Na de oefeningen is het dan tijd voor het ontbijt. Het buffet van gister is vandaag vervangen door een uitgebreide verzameling aan verschillende broodjes, een hele selectie jam, worst , choco en kaas. En heb je geen zin in brood? Keuze genoeg aan muesli-varianten. Met het eten zit het hier voorlopig wel goed!!

Veel belangrijk dan het lekkere ontbijt is natuurlijk de versierde stoel, want we hebben een jarige in ons midden. Saskia is vandaag 11 geworden en dat moet natuurlijk gevierd worden. Er is gezongen, omdat nog niet alle keeltjes voldoende genoeg gesmeerd bleken doen we dat vanavond nog even dunnetjes over, en natuurlijk was er gezorgd voor een kaart en een cadeautje!

Om 8 uur verzamelen we allemaal buiten om naar de bus te lopen. Die kan niet bij de jeugdherberg parkeren en staan een kleine 10 minuten verderop. Plan is dan ook om om 8:15 te gaan rijden.
Wanneer we om 8 uur buiten komen, blijkt de buschauffeur de bus weer bij het hotel te hebben gezet, dus we kunnen meteen instappen. Vanaf de heenreis hebben we vaste plekken in de bus, dus nadat we gecontroleerd hebben of iedereen zijn buurman heeft, rijden we ruim voor op schema om 8:05 weg.

Om 8:08 gaat vervolgens de telefoon van Miranda. Iemand van de begeleiding belt. "Zeg, zit ik in de bus?" Nou zegt Miranda als je de vraag zo stelt, vermoedelijk niet! Er blijkt twee man begeleiding de bus te hebben gemist...

Al snel blijkt een klein gat in Ben zijn buurman-controle-theorie. De ene zat op de heenreis namelijk niet in de bus omdat hij met zijn vriendin al een paar dagen Berlijn had bezocht voor wij kwamen en de ander had daardoor alleen gezeten.Ik zal de namen niet noemen, maar het verhaal van het eerdere vertrek naar Berlijn zegt wellicht al genoeg. De ander heeft een broertje in het leger.Ze zijn met de S-bahn naar het bad gekomen en waren er ruim op tijd.

In het bad moesten we even wachten voor we naar binnen mochten. Ieder land en bad heeft zijn eigen regels. Hier moeten blijkbaar de schoenen in de hal al uit. Daarna kun je doorlopen naar de kleedkamer en wordt er na het omkleden verplicht en gescheiden gedoucht. Dat verhoogt overigens de kans dat we na de training binnen een kwartier weer buitenstaan (andere regel van het zwembad) aanzienlijk, toch Dave?

Terwijl de zwemmers in de kleedkamer wachten, lopen wij alvast even naar het bad om te zien waar we aan de slag kunnen. Er ligt op dat moment een man/vrouw of 10 in het water. Gemiddelde leeftijd rond de 93 vermoedelijk.

Bad zag er OK uit, Miquel en ik vroegen ons alleen af of die dame op baan 5, waar wij o.a. moesten trainen, voor 9 uur het einde van de baan zou bereiken. We hadden haar namelijk een minuut of twee zitten observeren. Mooie ligging, goede stroomlijn en permanent en blauwspoeling hoog en droog. In die twee minuten was ze toch zeker een meter of 1,5 opgeschoven. En als je dan midden in een 50 meter bad ligt en nog een minuut of 4 de tijd hebt, heb je een uitdaging.

Onze training duurt vandaag een uur en dan heb je ook niet alle tijd om even rustig te wachten tot ze uit de baan is. Zwemmers dus maar de opdracht gegeven om heel rustig en voorzichtig langs haar te zwemmen als ze nog niet weg was. Rond 9:07 had ze de overzijde dan toch bereikt. Kleine zucht van verlichting mijnerzijds. Draait die dame zich rustig om en begint weer aan een baan terug... Gelukkig staakte ze de poging na een meter of 5 waardoor ze rond 9:15 de baan dan echt verlaten heeft.

Volle focus weer bij het zwemmen. Kost even om iedereen weer gefocust te krijgen, maar er wordt daarna hard gewerkt en de oefeningen worden strak uitgevoerd. Wanneer we om 9:45 even op de kant staan voor wat tekst en uitleg voor de volgende keerpunt-kern, blijkt er een (mannelijke dit keer) dappere Dodo een poging te wagen om in zijn oh zo vertrouwde baan 5 te gaan zwemmen. Duurt weer even voor ook die begrepen heeft dat dat deze week niet kan en we maken de training netjes af.

Het omkleden blijkt inderdaad lekker soepel en vlotjes te verlopen. Gevonden voorwerpen na 1 training vallen gelukkig mee... Een compleet netje, een zwembril en paar slippers (Else Maj, ik zal niet verklappen dat die van jou waren). En dan heb ik alleen de meisjes kleedkamer gecontroleerd.

Bij het inladen van de bus worden de tasjes gevuld en al snel zijn we op weg naar Berlijn. Klein halfuurtje rijden en dan zijn we bij de metro. De 4 groepen maken zich klaar om ieder de eigen route te gaan lopen, strak volgens planning.

De meeste groepen gaan met de U-bahn. Onze groep heeft het eerste deel een stuk S-bahn richting een gedenkplaats en uitzichtpunt van de Muur. Plannen zijn er om zo snel mogelijk te wijzigen, dus voordat we ook maar ergens ingestapt zijn, nemen we toch een U-bahn de andere kant op, om vervolgens toch op de juiste bestemming te geraken.

Na buiten even rondgekeken te hebben bij de gedenkplaats van de Muur hebben er een paar iets te veel energie. Achter op het terrein staat een mooie uitkijktoren, dus ook dat probleem kan vrij snel opgelost worden. "Dave, hoeveel energie heb je?", roep ik naar de toren wijzend. Dave kijkt even en roept "Makkelijk 4x". Ruben gaat een uitdaging nooit uit de weg en roept "start". Even wachten op een groen verkeerslicht en dan sprinten ze er samen vandoor.

Na drie keer roepen ze "Zo da's 3x" en de ander "Maar mijn poten staan wel in brand". Ze zijn er klaar mee, maar ik nog niet. Mannen, volgens mij hoorde ik jullie heel stoer zeggen dat jullie wel 4x konden. "Ja, maar drie keer vinden we wel genoeg". Dat is mooi, maar stoere woorden, stoere daden dus 3, 2, 1 en daar gingen ze ook voor de laatste keer weer in iets minder volle vaart omhoog.

Na een korte plaspauze de metro weer in richting Alexander Platz voor de lunch. Aangekomen op Alexander Platz neem ik de lift omhoog. Beter gezegd, wil ik de lift omhoog nemen. De lift zit vol, maar ik pas er nog net bij. Een andere dame die net aan komt rennen past er niet meer bij en moet even wachten. Langzaam sluit de deur zich en door het glazen raam zie ik de vinger van die vrouw richting de knop van de lift gaan. Voor wij weg zijn, heeft ze de knop bereikt en in slow-motion schuiven de deuren weer open. Ze past er nog steeds niet bij en dus wachten we allemaal geduldig tot een minuutje later de deuren weer beginnen te sluiten. Ik zie de vrouw weer richting de knop bewegen... Het zal toch niet?

Jawel, voor we de kans hebben om omhoog te gaan, schuiven de deuren weer open, super langzaam. Er wordt wat geïrriteerd gemompeld in de lift, maar een minuutje later gaan de deuren toch weer heeeeel langzaam dicht. Wanneer het ritueel zich voor de vierde keer herhaalt, vraag ik in iets minder netjes geformuleerd Nederlands of ze alsjeblieft met haar tengels van die knop af kan blijven. Er was eigenlijk vrij weinig vragen aan en heel vriendelijk was het ook niet, effectief wel...

Boven hebben ze wat gegeten, ze hebben even rondgelopen en daarna zijn ze richting computermuseum gegaan om door te lopen richting Eastside Gallery. Ze wilden liever niet naar het computermuseum was al vroeg aangegeven. Toen bleek dat het ook om computerspelletjes ging, kreeg de helft van de groep spijt, maar was er onvoldoende tijd over om ook echt naar binnen te gaan.

Iedereen weer in de metro richting het station waar de bus staat. Verzamelen is om 16:30, maar dat bleek wat lastig. Rond 17:00 zaten dan ook de laatste kids (incl. alle begeleiding) in de bus.Daar komen natuulijk ook alle verhalen van de anderen los.

De jongste meiden zijn vandaag naar het techniekmuseum geweest. Wat erg leuk was aan het techniekmuseum was dat ze overal op en aan mogen zitten! Heerlijk een beetje prutsen met allerlei proefopstellinkjes. Daarna even kort naar de Potsdamer Platz om daarna een mooie wandeling te maken naar de metro weer terug richting bus.

De jongste jongens zijn naar de Brandenburger Tor geweest. Vanaf daar is er een hele lange wandeling naar de Alexander Platz gemaakt. Zoek dat maar even terug op de kaart, dat is een flinke hike geweest! Maar met een lekker bratwurst of voor andere een lekkere patat is het ze toch echt gelukt.

Tijdens zo’n flinke wandeling kom je natuurlijk ook heel veel moois tegen, de Berliner Dom en ook deze groep is langs de gedenkplaats van de muur gekomen met de mooie uitkijkpost. Ook deze mannen moesten natuurlijk naar boven, maar 1x vond iedereen meer dan voldoende. Hier en daar werd al om een taxi gesmeekt.

Terug in het hotel even de tijd om wat bij te komen en dan is het al weer snel etenstijds. Vandaag op het menu een soort burgers van kip of varken met aardappelpuree en een mix van verschillende groentes en een uitgebreide saladebar.

Na even uitbuiken is het voor mijn groep weer tijd voor een landtraining. Nu een flinke pittige! Ze krijgen wat mooie time challenges en her en der vindt een battle plaats. De overwinnaars zijn Dave en Ruben, maar ook Megan en Giulia verdienen een eervolle vermelding. Ik ben benieuwd hoe ze morgen aan de landtraining gaan verschijnen.

Een aantal van de voetbalmannen mogen nog even de eerste helft van de voetbal kijken, maar de meesten liggen al lekker snel op een oor.

Morgen wordt weer een drukke dag. Even lekker in de spaarstand dus!

Welstruste!!

Het busje komt zo

Eindelijk is het dan zo ver. Hier hebben we zo lang naar uitgekeken!

Toch voelt die wekker niet voor iedereen heel erg fijn. Een aantal is het natuurlijk gewend om zo vroeg te trainen, maar wanneer iedereen rond 5:15 in de morgen het zwembad binnen komt druppelen, lijken bij een aantal zwemmers de luiken nog volledig gesloten. Dat was duidelijk even lastig opstaan.

De baanindeling was voor de meesten al bekend. Omdat er veel animo was, ligt het bad lekker vol. Hier en daar wordt een beetje met zwemmers geschoven om iedereen in de best passende baan te krijgen.

De groep van Marco en Else Maj heeft zich vanmorgen vooral beziggehouden stroomlijnen, onderwaterfase en slaglengte. Veel rustige meters dus met de volle focus op techniek.

Ook bij Sjoerd en Miquel lag de aandacht vooral op techniek. Voor alle slagen werden en verschillende techniekoefeningen gedaan met daarna een lekker stukje meters maken.

Miranda en Iris hadden zich voorgenomen om hun groep flink af te matten, zodat ze tijdens de busreis lekker rustig zouden zijn. Hoewel de training ondanks de drukke baan goed verliep, was het met die rust in de bus ver te zoeken!

Wij hebben vooral even wat video opnamen gemaakt, om start en keerpunten te kunnen bekijken. In Berlijn zullen we daar heel hard aan gaan werken.

Na de training even lekker een ontbijtje oppeuzelen om daarna, na een keer of 4 plassen, alle tassen en alle zwemmers de bus in te laten.

Heel wat kilometers voor de boeg, maar met zowel Finding Nemo als Frozen en daarna ook nog een dansfilm en Home Alone 4 ben je er voor je het door hebt!

Even trappelend van ongeduld wachten tot je de sleutel van de kamer krijgt. En dan heb je de sleutel, maar dan moet je de kamer nog zoeken. Van buiten zag dat er erg amusant uit! Een aantal van de begeleiding ging de kids “wel even helpen”. Het gebouw bestaat uit twee delen, van iedere drie verdiepingen hoog, maar je kunt niet zomaar boven van de ene naar de andere kant lopen.

“We moeten die kant op” en een heel plukje kids met koffers en tassen groter dan de kids zelf volgden zuchtend en steunend, om ze vervolgens allemaal een minuut of 10 later, nog harder zuchtend en steunend, nogmaals langs liepen. Nu de andere keer proberend om daarna toch nog eens de eerste kant te proberen. Dat bleek uiteindelijk de juiste.

Na een poging de bedden op te maken, zo’n laken zonder hoekstukken om je matras vouwen blijft altijd een gevecht, stond om 18:30 uur het eten klaar. Allemaal verschillende soorten pasta met nog meer verschillende soorten saus en salades. Voor iedereen dus wel wat lekkers. De eerste ronde was voor sommige nog wat voorzichtig, maar de tweede en derde ronde lagen de borden aanzienlijk voller. En nog een lekkere drilpudding als toetje. Het was dat het koffieapparaat alleen thee op voorraad had, anders was het een perfect diner geweest.

Voor morgen staat het ontbijt op de planning voor ongeveer 7:30, maar dan heb je altijd zo’n groepje pechvogels wat zich om 6:30 moet melden voor de eerste landtraining. Laten we hopen dat de koffie dan is aangevuld...

Weltruste voor straks!

Vol verwachting klopt ons hart!

Het is bijna zover!

We hebben er allemaal lang naar uitgekeken. Maanden aan voorpret zijn al achter de rug. Langzaam maar zeker worden de tassen ingepakt. Moet dat ene shirt nou wel of niet mee? Ahhhh als de wasmachine nog maar op tijd klaar is!

Morgen om 5:30 liggen ze in het vertrouwde water van de Wasbeek om daarna een week in de Wereldstad Berlijn te vertoeven. De een is er al een keer geweest en heeft mooie verhalen, voor anderen wordt het de eerste keer. Het wordt in ieder geval het eerste trainingskamp van de Columbiaan (voor zover bij mij bekend) in Berlijn.

Het wordt een week van trainen, de stad bekijken en vooral heel veel plezier en lol maken met elkaar. Als de doelstelling wordt behaald, vertrekken we als ploeg en komen we als team terug. Want hoe individueel de sport zwemmen ook is:TogetherEveryoneAchievesMore!

Nog even snel die knuffel in mijn tas stoppen, want de Coolste-Knuffel-Competitie staat uiteraard weer op de agenda!

Ik ben er klaar voor, jullie hopelijk ook!