Wie verzint er nou zoiets! Landtraining om 6:30 uur...

Ik moet eerlijk bekennen, het viel me 100% mee. Toen ik rond 6:20 beneden kwam zat eigenlijk iedereen al in zijn sport-outfit in de lobby te wachten.

Omdat we geen eigen grote ruimte hebben, werden de oefeningen netjes in de gang uitgevoerd. In alle rust worden de oefeningen uitgevoerd zonder de rest van de gasten wakker te maken. Het enige geluid wat je af en toe hoort, komt van een knakkend gewrichtje of werveltje vaak gevolgd door een heerlijke zucht.
Gelukkig is de gang voorzien van sfeerverlichting. Iedere 30 seconden gaat het licht automatisch uit en moet Ronald of ik weer een tik op de schakelaar geven. Ook voor ons is er dus geen ontkomen aan die ochtendgymnastiek!

Na de oefeningen is het dan tijd voor het ontbijt. Het buffet van gister is vandaag vervangen door een uitgebreide verzameling aan verschillende broodjes, een hele selectie jam, worst , choco en kaas. En heb je geen zin in brood? Keuze genoeg aan muesli-varianten. Met het eten zit het hier voorlopig wel goed!!

Veel belangrijk dan het lekkere ontbijt is natuurlijk de versierde stoel, want we hebben een jarige in ons midden. Saskia is vandaag 11 geworden en dat moet natuurlijk gevierd worden. Er is gezongen, omdat nog niet alle keeltjes voldoende genoeg gesmeerd bleken doen we dat vanavond nog even dunnetjes over, en natuurlijk was er gezorgd voor een kaart en een cadeautje!

Om 8 uur verzamelen we allemaal buiten om naar de bus te lopen. Die kan niet bij de jeugdherberg parkeren en staan een kleine 10 minuten verderop. Plan is dan ook om om 8:15 te gaan rijden.
Wanneer we om 8 uur buiten komen, blijkt de buschauffeur de bus weer bij het hotel te hebben gezet, dus we kunnen meteen instappen. Vanaf de heenreis hebben we vaste plekken in de bus, dus nadat we gecontroleerd hebben of iedereen zijn buurman heeft, rijden we ruim voor op schema om 8:05 weg.

Om 8:08 gaat vervolgens de telefoon van Miranda. Iemand van de begeleiding belt. "Zeg, zit ik in de bus?" Nou zegt Miranda als je de vraag zo stelt, vermoedelijk niet! Er blijkt twee man begeleiding de bus te hebben gemist...

Al snel blijkt een klein gat in Ben zijn buurman-controle-theorie. De ene zat op de heenreis namelijk niet in de bus omdat hij met zijn vriendin al een paar dagen Berlijn had bezocht voor wij kwamen en de ander had daardoor alleen gezeten.Ik zal de namen niet noemen, maar het verhaal van het eerdere vertrek naar Berlijn zegt wellicht al genoeg. De ander heeft een broertje in het leger.Ze zijn met de S-bahn naar het bad gekomen en waren er ruim op tijd.

In het bad moesten we even wachten voor we naar binnen mochten. Ieder land en bad heeft zijn eigen regels. Hier moeten blijkbaar de schoenen in de hal al uit. Daarna kun je doorlopen naar de kleedkamer en wordt er na het omkleden verplicht en gescheiden gedoucht. Dat verhoogt overigens de kans dat we na de training binnen een kwartier weer buitenstaan (andere regel van het zwembad) aanzienlijk, toch Dave?

Terwijl de zwemmers in de kleedkamer wachten, lopen wij alvast even naar het bad om te zien waar we aan de slag kunnen. Er ligt op dat moment een man/vrouw of 10 in het water. Gemiddelde leeftijd rond de 93 vermoedelijk.

Bad zag er OK uit, Miquel en ik vroegen ons alleen af of die dame op baan 5, waar wij o.a. moesten trainen, voor 9 uur het einde van de baan zou bereiken. We hadden haar namelijk een minuut of twee zitten observeren. Mooie ligging, goede stroomlijn en permanent en blauwspoeling hoog en droog. In die twee minuten was ze toch zeker een meter of 1,5 opgeschoven. En als je dan midden in een 50 meter bad ligt en nog een minuut of 4 de tijd hebt, heb je een uitdaging.

Onze training duurt vandaag een uur en dan heb je ook niet alle tijd om even rustig te wachten tot ze uit de baan is. Zwemmers dus maar de opdracht gegeven om heel rustig en voorzichtig langs haar te zwemmen als ze nog niet weg was. Rond 9:07 had ze de overzijde dan toch bereikt. Kleine zucht van verlichting mijnerzijds. Draait die dame zich rustig om en begint weer aan een baan terug... Gelukkig staakte ze de poging na een meter of 5 waardoor ze rond 9:15 de baan dan echt verlaten heeft.

Volle focus weer bij het zwemmen. Kost even om iedereen weer gefocust te krijgen, maar er wordt daarna hard gewerkt en de oefeningen worden strak uitgevoerd. Wanneer we om 9:45 even op de kant staan voor wat tekst en uitleg voor de volgende keerpunt-kern, blijkt er een (mannelijke dit keer) dappere Dodo een poging te wagen om in zijn oh zo vertrouwde baan 5 te gaan zwemmen. Duurt weer even voor ook die begrepen heeft dat dat deze week niet kan en we maken de training netjes af.

Het omkleden blijkt inderdaad lekker soepel en vlotjes te verlopen. Gevonden voorwerpen na 1 training vallen gelukkig mee... Een compleet netje, een zwembril en paar slippers (Else Maj, ik zal niet verklappen dat die van jou waren). En dan heb ik alleen de meisjes kleedkamer gecontroleerd.

Bij het inladen van de bus worden de tasjes gevuld en al snel zijn we op weg naar Berlijn. Klein halfuurtje rijden en dan zijn we bij de metro. De 4 groepen maken zich klaar om ieder de eigen route te gaan lopen, strak volgens planning.

De meeste groepen gaan met de U-bahn. Onze groep heeft het eerste deel een stuk S-bahn richting een gedenkplaats en uitzichtpunt van de Muur. Plannen zijn er om zo snel mogelijk te wijzigen, dus voordat we ook maar ergens ingestapt zijn, nemen we toch een U-bahn de andere kant op, om vervolgens toch op de juiste bestemming te geraken.

Na buiten even rondgekeken te hebben bij de gedenkplaats van de Muur hebben er een paar iets te veel energie. Achter op het terrein staat een mooie uitkijktoren, dus ook dat probleem kan vrij snel opgelost worden. "Dave, hoeveel energie heb je?", roep ik naar de toren wijzend. Dave kijkt even en roept "Makkelijk 4x". Ruben gaat een uitdaging nooit uit de weg en roept "start". Even wachten op een groen verkeerslicht en dan sprinten ze er samen vandoor.

Na drie keer roepen ze "Zo da's 3x" en de ander "Maar mijn poten staan wel in brand". Ze zijn er klaar mee, maar ik nog niet. Mannen, volgens mij hoorde ik jullie heel stoer zeggen dat jullie wel 4x konden. "Ja, maar drie keer vinden we wel genoeg". Dat is mooi, maar stoere woorden, stoere daden dus 3, 2, 1 en daar gingen ze ook voor de laatste keer weer in iets minder volle vaart omhoog.

Na een korte plaspauze de metro weer in richting Alexander Platz voor de lunch. Aangekomen op Alexander Platz neem ik de lift omhoog. Beter gezegd, wil ik de lift omhoog nemen. De lift zit vol, maar ik pas er nog net bij. Een andere dame die net aan komt rennen past er niet meer bij en moet even wachten. Langzaam sluit de deur zich en door het glazen raam zie ik de vinger van die vrouw richting de knop van de lift gaan. Voor wij weg zijn, heeft ze de knop bereikt en in slow-motion schuiven de deuren weer open. Ze past er nog steeds niet bij en dus wachten we allemaal geduldig tot een minuutje later de deuren weer beginnen te sluiten. Ik zie de vrouw weer richting de knop bewegen... Het zal toch niet?

Jawel, voor we de kans hebben om omhoog te gaan, schuiven de deuren weer open, super langzaam. Er wordt wat geïrriteerd gemompeld in de lift, maar een minuutje later gaan de deuren toch weer heeeeel langzaam dicht. Wanneer het ritueel zich voor de vierde keer herhaalt, vraag ik in iets minder netjes geformuleerd Nederlands of ze alsjeblieft met haar tengels van die knop af kan blijven. Er was eigenlijk vrij weinig vragen aan en heel vriendelijk was het ook niet, effectief wel...

Boven hebben ze wat gegeten, ze hebben even rondgelopen en daarna zijn ze richting computermuseum gegaan om door te lopen richting Eastside Gallery. Ze wilden liever niet naar het computermuseum was al vroeg aangegeven. Toen bleek dat het ook om computerspelletjes ging, kreeg de helft van de groep spijt, maar was er onvoldoende tijd over om ook echt naar binnen te gaan.

Iedereen weer in de metro richting het station waar de bus staat. Verzamelen is om 16:30, maar dat bleek wat lastig. Rond 17:00 zaten dan ook de laatste kids (incl. alle begeleiding) in de bus.Daar komen natuulijk ook alle verhalen van de anderen los.

De jongste meiden zijn vandaag naar het techniekmuseum geweest. Wat erg leuk was aan het techniekmuseum was dat ze overal op en aan mogen zitten! Heerlijk een beetje prutsen met allerlei proefopstellinkjes. Daarna even kort naar de Potsdamer Platz om daarna een mooie wandeling te maken naar de metro weer terug richting bus.

De jongste jongens zijn naar de Brandenburger Tor geweest. Vanaf daar is er een hele lange wandeling naar de Alexander Platz gemaakt. Zoek dat maar even terug op de kaart, dat is een flinke hike geweest! Maar met een lekker bratwurst of voor andere een lekkere patat is het ze toch echt gelukt.

Tijdens zo’n flinke wandeling kom je natuurlijk ook heel veel moois tegen, de Berliner Dom en ook deze groep is langs de gedenkplaats van de muur gekomen met de mooie uitkijkpost. Ook deze mannen moesten natuurlijk naar boven, maar 1x vond iedereen meer dan voldoende. Hier en daar werd al om een taxi gesmeekt.

Terug in het hotel even de tijd om wat bij te komen en dan is het al weer snel etenstijds. Vandaag op het menu een soort burgers van kip of varken met aardappelpuree en een mix van verschillende groentes en een uitgebreide saladebar.

Na even uitbuiken is het voor mijn groep weer tijd voor een landtraining. Nu een flinke pittige! Ze krijgen wat mooie time challenges en her en der vindt een battle plaats. De overwinnaars zijn Dave en Ruben, maar ook Megan en Giulia verdienen een eervolle vermelding. Ik ben benieuwd hoe ze morgen aan de landtraining gaan verschijnen.

Een aantal van de voetbalmannen mogen nog even de eerste helft van de voetbal kijken, maar de meesten liggen al lekker snel op een oor.

Morgen wordt weer een drukke dag. Even lekker in de spaarstand dus!

Welstruste!!